قداست و برکت نام خدا
قداست و برکت نام خدا
«بسم الله الرحمن الرحیم» آنچنان از قداست برخوردار است که انسانها
موظفند این نام را تسبیح و تکریم کرده و آن را فراموش نکنند. نه این نام
را در جای باطل به کار برند و نه در کار حق از این نام غفلت کنند و نه در
کنار این نام، نام دیگری یا دیگران را ببرند. لذا خدای سبحان هم این اسم
را مظهر برکت قرار داد، هم مظهر تسبیح، هم اوصاف تشبیهیه را در این اسم
ظاهر کرد و هم برکات تنزیهیه را، هم فرمود «تبارک اسم ربک» هم فرمود
«سبّح اسم ربک».
خداوند فرمود: «فسبّح باسم ربک العظیم»و «سبح اسم ربک الاعلی»(این نام را
تنزیه بکن). این طور نباشد که در کنار این نام شریکی برای او قائل باشی و
بگویی به نام خدا و به نام خلق قهرمان خدا. این تنزیه نام خدا نیست. این
توهین نام است که در کنار این نام، نام دیگری یا دیگران باشد. و مبادا
بگویی اول به نام خدا، دوم به نام فلان شخص. خدا نامش اولی است که ثانی
برنمی دارد. نه در کنار او نامی است، نه او اول است و دیگری یا دیگران
ثانی. این نام را تنزیه بکن.
وقتی آیه«سبح اسم ربک الاعلی» نازل شد، رسول خدا (ص) فرمود: «اجعلوها فی
سجودکم» آنرا در سجده قرار بدهید، که در سجده می گوییم: سبحان ربی الاعلی
و بحمده. وقتی آیه«سبح اسم ربک العظیم» نازل شد پیامبر(ص) فرمود:
«اجعلوها فی رکوعکم» لذا در رکوع می گوییم: سبحان ربی العظیم و بحمده.
اینکه خدای سبحان فرمود نام مرا گرامی بدارید «تبارک اسم ربک ذی الجلال و
الاکرام» برای اینکه این نام منشأ برکت است. این نام نشانه و علامت آن
هستی محض است که همهٔ خیرات از ناحیه اوست.
شرط حلّیت ذبیحه ذکر اسم الله است نه بخصوصه
خداوند در قرآن می فرماید «و لا تأکلوا ممّا لم یُذْکَر اسمُ الله علیه و
إنّه لفسقٌ» که این یک حکم شرعی است. دستور اسلام این است که وقتی می
خواهید ذبیحه را ذبح کنید، نام خدا را ببرید «فاذکروا اسم الله علیها».
این جنبه اثباتی قضیه و اگر کسی عمداً نام خدا را نبرد، آن حیوان مردار می
شود؛ یعنی چیزی که حلال و طیب و طاهر بود می شود مردار و حرام و
آلوده.
یک شرط حلیت ذبیحه آن است که ذابح مسلمان باشد و یک شرط دیگر این است که
حین ذبح بگوید «بسم الله الرحمن الرحیم». اگر یک مسلمانی در حین ذبح،
عمداً بسم الله را نگفت یا گفت به نام نامی فلان فرد و غیره و ذبیحه را سر
برید این گاو و گوسفند حلال و پاک با این کار حرام و آلوده می شود.
بسم الله نشانه دین اسلام
پیامبر(ص) و ائمه اطهار (ع) علاوه بر توصیه های عام نسبت به ذکر
بسمله، در مواردی خاص، مانند اوقات خوردن غذا، نوشتن نامه ، رفتن به بستر
برای خواب و برخاستن از بستر تأکید بیشتری بر بیان بسم الله داشتند. با
این اوصاف ، ذکر بسمله برای مسلمانان به صورت شعار و نشانه دین اسلام
درآمده است و بلند گفتن آن از نشانه های ایمان شمرده می شود، چنانکه
پیامبر اکرم(ص) هنگام تلاوت قرآن، بسمله را به صدای بلند می گفت و مشرکان
از او روی بر می گرداندند که آیة 46 سوره اسراء به همین نکته اشاره دارد.
منبع:انجمن پارسیان
