دلنوشته ای به یاد حسین پناهی

خُب ! آره که خیابونا و بارونا و میدونا و آسمونا ارثِ بابامه !

واسه ی همینه هم که از بوق ِ سگ ، تا دین روز ،
این کله ی پوک ُ می گیرم بالا و از بی سیگاری می زنم زیر آواز
و این قدر می خونم تا این گلوی وامونده وابمونه ،
تا که شب بشه و بچپم تو یه چار دیواری حلبی
که عمو بارون رو طاقش ، عقش ِ سیاه ِ خالی ِ منو ضرب گرفته !
شام که نیس ، خُب ! زحمت خوردنش هم ندارم !
در عوض چشم ِ من و پوتینای مچاله و پیری ِ که ،
رفیق پرسه های بابام بودن !
بعدش هم واسه اینکه قلبم نترکه ،

چشما رُ می بندم و کله رُ ول می کنم رو بالشی
که پُر از گریه های ننمه !

منبع:انجمن پارسیان