شعری در وصف دانشگاه پیام نور

ای که علم آموختی ارزان و مفت   بایدت صد آفرین ها بر تو گفت


میدهی آموزش و علم زیاد          بر من دانشپذیر کم سواد


در پس کنکورهر کس مانده است    بر لب خود نام تو گنجانده است


از درت چون من رشیدو تندرست     بس فراوان آمدند روز نخستروز آخر را خدا داند کی است        ما که در اوسط تنمان چون نی است



خوش بگویند آن جوانان قدیم       از دل چاله به چاه افتاده ایم


در پی واحد گرفتیم واحدی         بیست واحد شد به همین راحتی


با دلی خندان و شاد و سر فراز    رو به سوی خانه با هر گونه ناز



که در این دنیا کسی چون ما زرنگ      تو نخواهی یافت حتی زیر سنگ



روز سخت امتحان اولی         روحیه ها به دلم دادم ولی


قصه چون تکرار شد روز دگر      گریه ها آغاز شد بر من نگر


در پی نمره به اینترنت روم       چون بلوک گردد بسی خسته شوم



رو به سوی تو گزارم من قدم       تا بگردم من اتاقی دم به دم



روزها را هفته گرداند و ماه     تا بگیرد نمره را این رو سیاه



چون ببیند نمره ها را رو سیاه     گردد و گوید که گشته اشتباه



ساعت و روز و همه هفته و ماه     در پی استاد گردد شامگاه


چون که از بیست واحد روز نخست      پاس کردم چار واحد را درست



چار واحد هم که هر یک ده شده      مهر مشروطی برایم شه شده
  
نمره هایم را که بینم بس عجیب       گشته ام حیران به این کار قریب

آن کتابی که ندارم ده شده         آن که ده بارش بخواندم رد شده

گویدم مسئول کاری این چنین       ما نداریم و برو در خود ببین


ترم بعدی چون بخواندم من درست       نمره هایم گشت بدتر از نخست


اعتراض و داد و فریاد و فغان      گر ندارد فایده گویم نهان

در تمام این جهان همچون تو زور      من ندیدم مکتبی پیام نور


چون به دانشگاه آزادی روی       این بگویم مستقیم غارت شوی


عمر تو باقی بماند بعد چار         تو توانی که روی دنبال کار


در پیام نور ده سال از نخست       هر که گیرد کاردانی را بجست

من که در مانده پشیمانم چرا       رو به سوی تو نهادم ابتدا

ای خدا پایان کارم خوش بکن       تا بگیرم مدرکی پیرم نکن

این نامه ازطرف یکی ازدوستان به نام جابرفرستاده شده است

جابرجان ممنون ازارسالتون