مجموعه اشعار
چهارراهبیبیِ چراغ قرمز ! دخترِ بچه به پُشت !
دودِ اسفندِ تو رُ ترس کدوم ستاره کشت ؟
فالای حافظ‌ت‌ُ بادِ کدوم بهونه بُرد ؟
سیب‌ِ سرخت‌ُ کدوم سایه‌ی سربُریده خورد ؟
گُل‌ِ یخ شاخه‌یی چنده ؟ گل‌ِ بی‌برگ‌ُ بهار !
چشمای خیست‌ُ بستی به کدوم جاده‌ی تار ؟
برو اسفندت‌ُ دود کن سرِ چارراه‌ِ شلوغ !
تا شاید وابشن این چشمای کورِ بی‌فروغ !
چشم‌ِ آدمایی که حتا یه خوابم ندیدن
فکر بچه‌هایی نیستن که تو کارتُن خوابیدن
اونا که از اول‌ِ هستی به ماتم می‌شینن
وقت‌ِ بارون زیرِ پُل خواب‌ِ یه کرسی می‌بینن
اسفندِ دونه دونه ، گریه نکن شبونه
شهرِ قشنگ‌ِ رؤیا ، مقصدِ قصه‌مونه
آخرش یکی میاد گل‌هات‌ُ یکجا می‌خره
تو رُ ترک‌ِ اسب‌ِ نور به شهرِ رؤیا می‌بَره
اون‌جا که آدماش‌ُ نمی‌شه با سکه خرید
می‌شه با بال‌ِ صدا تا اوج‌ِ قله‌ها پرید
اون‌جا هیچکس نمی‌خوابه زیرِ سقف‌ِ سردِ پُل
درِ جعبه‌های جادو وا می‌شه به نام‌ِ گل
اون‌جا فال‌ِ عاشقا یه فال‌ِ سبزُ روشنه
هر یه قرص‌ِ نون‌ِ جو سهم‌ِ هزار تا دهنه
برو اسفندت‌ُ دود کن سرِ چارراه‌ِ شلوغ
تا شاید وابشن این چشمای کورِ بی‌فروغ
اسفندِ دونه دونه ، گریه نکن شبونه
شهرِ قشنگ‌ِ رؤیا ، مقصدِ قصه‌مونه
آفتابی
راهی نمونده ، نازنین ! باید به دریا بزنیم !
باید از این خواب‌ِ بلند ، یه پُل به رؤیا بزنیم !
راهی نمونده نازنین ! راه‌ِ ستاره سَد شده !
تو امتحان‌ِ سادگی ، قلب‌ِ من‌ُ تو رَد شده !
راهی نمونده باید از بغض‌ِ ترانه بگذریم !
غصه نخور ! ما دوتا از سایه‌ها آفتابی‌تریم !
راهی نمونده ، رفتنت آخرِ قصه‌ی منه !
اما چراغ‌ِ یادِ تو ، تو شب‌ِ قصه روشنه !
خاتون‌ِ خط خورده‌ی من ! نبض‌ِ غزل رُ زنده کن !
دوباره تو بازی‌ِ دل ، بغض‌ِ من‌ُ برَنده کن !
خاتون‌ِ خط خورده‌ی من ! اوج‌ِ صدای من کجاست ؟
حروف‌ِ پاک اسم‌ِ تو ، کجای این ترانه‌هاس ؟
با هم کلیدِ نقره رُ تو کوچه پیدا می‌کنیم !
واژه‌ی زنده‌گی رُ با ترانه معنا می‌کنیم !
خاطره‌های خفته رُ دوباره بیدار می‌کنیم !
عشق‌ُ تو هر ترانه‌یی صد دفه تکرار می‌کنیم !
هنوزم نبض‌ِ غزل نبض‌ِ قدمهای منه !
هنوزم قلب‌ِ ترانه توی سینه‌م می‌زنه !
نازنین ! خسته نشو ! تو آینه می‌رسیم به هم ،
طپش‌ِ ترانه‌ها فاصله‌ها رُ می‌شکنه !
چی بخونم؟
چی بخونم وقتی چشمام از حضورِ گریه خیسه ؟
وقتی هیچکس نمی‌تونه غصه‌هام‌ُ بنویسه !
چی بخونم وقتی قلبت من‌ُ از تو قصه رونده ؟
وقتی که به جز یه سایه کسی پیش‌ِ من نمونده !
چی بخونم وقتی فریاد با سکوت فرقی نداره ؟
وقتی هیچکس نمی‌تونه تو رُ پیش‌ِ من بیاره !
شب‌ِ بی نفسی ، شب‌ِ بلندِ تنهایی !
تو که همنفسی ، بگو کجای دنیایی ؟
شب‌ِ گریه‌ی من ، شب‌ِ سیاه‌ِ بیداری !
غم‌ِ رفتن‌ِ تو ، شده یه دشنه‌ی کاری !
چی بگم وقتی ترانه بی‌تو جلوه‌یی نداره ؟
وقتی آواز من‌ُ تنها توی کوچه جا میذاره !
وقتی توی آسمونم چشمک‌ِ ستاره‌ای نیست !
وقتی که برای بغضم جُز شکستن چاره‌ای نیست !
چی بخونم وقتی هیچکس من‌ُ از خودم ندزدید !
وقتی غربت‌ِ صدام‌ُ کسی غیرِ تو نفهمید !
شب‌ِ بی نفسی ، شب‌ِ بلندِ تنهایی !
تو که همنفسی ، بگو کجای دنیایی ؟
شب‌ِ گریه‌ی من ، شب‌ِ سیاه‌ِ بیداری !
غم‌ِ رفتن‌ِ تو ، شده یه دشنه‌ی کاری
پل عابرِ پیاده
روی جدول‌ِ شکسته ، یه پسربچه نشسته
گُلای سُرخ‌ُ گرفته توی انگشتای خسته
تو چشاش ستاره مُرده ، سه روزه هیچی نخورده
سر رسیدن‌ِ بهارُ کسی یادش نیاورده
«ـ آقایون ! خانوما ! گُل !
سهم‌ِ منم از آدما ! گُل ! »
آدما تو فکرِ عیدن ، فکرِ یه ماهی سفیدن
اونا از تو ماشیناشون ، هیچ صدایی نشنیدن
دیگه شب از راه رسیده ، غنچه‌ی غروب‌ُ چیده
از پسر بچه‌ی خسته هیچکسی گُل نخریده
پُل‌ِ عابرِ پیاده تنها جای اَمن‌ِ خوابه
رو لب‌ِ اون پسر اما یه سوال‌ِ بی‌جوابه:
«ـ ای خدا چرا نمی‌شه این گُلا یه لُقمه نون شه ؟
جای خواب‌ِ من تو ابرا ، روی بام‌ِ آسمون شه ؟ »
پسرک ! موقع خوابه ، وقت یه رؤیای نابه !
فردا که بیدارشی از خواب ، عیدی‌ِ تو یه جوابه !
صُب شده اونورِ شیشه ، پسرک بیدار نمی‌شه
انگاری تموم‌ِ عمرش توی خواب بوده همیشه
گُلا پژمُرده وُ پَرپَر ، روی پُل ریخته کنارش
خیره موندن به خیابون اون چشای بی‌قرارش
هنوزم رو پُل خوابیده ، با چشای باز تو بارون
تو مرخصی‌ِ عیده ، پاسبون این خیابون
