دعامهم توبه
امام علیهالسلام این دعا را برای درخواست آمرزش و توبه میخواند:
«یا من ذکره شرف للذاکرین، و یا من شکره فوز للشاکرین، و یا من طاعته نجاة
للمطیعین، اشغل قلوبنا بذکرک عن کل ذکر، و ألسنتنا بشکرک عن کل شکر، و
جوارحنا بطاعتک عن کل طاعة، فان قدرت لنا فراغا عن شغل، فاجعله فراغ سلامة،
لا تدرکنا فیه تبعة، و لا تلحقنا فیه سیئة حتی ینصرف الیک کتاب السیئات
عنا بصحف خالیة من ذکر سیئاتنا، و یتولی کتاب الحسنات عنا مسرورین، بما
کتبوا من حسناتنا، فاذا انقضت أیام حیاتنا، و تصرمت مدد اعمارنا، و
استحضرتنا دعوتک التی لابد من اجابتها، فاجعل ختام ما تحصی علینا الکتبة
توبة مقبولة، لا نوقف بعدها علی ذنب اجترحناه، و لا معصیة اقترفناها، و لا
تکشف عنا سترا سترته علی رؤوس الاشهاد، و یوم أخبار العباد انک رحیم بمن
دعاک، مستجیب لمن ناداک.» [1] .
دانلودکتاب جامع آموزش گنج یابی ودعاهاوطلسمها
«ای خدایی که یاد تو شرف یاد کنندگان
است و ای آن که شکر و سپاس تو کامیابی سپاسگزاران است و ای آن که اطاعت و
بندگیت باعث رستگاری مطیعان است خداوندا دلهای ما را از یاد هر چیز دیگری
به یاد خودت مشغول کن و زبان ما را از شکر و سپاسهای دیگران به شکرگزاری
خودت گویا ساز و اعضای بدن ما را از هر طاعتی به طاعت خودت سرگرم کن پس اگر
فراغتی برای ما مقدر فرمودهای آن را در سلامتی ما قرار ده تا عقوبت و
عذابی در زمان فراغت نداشته باشیم و دچار گناهمان مفرما تا وقتی که نامه
اعمال ما خالی از گناهان به محضر تو برسد و به جای آن پر از حسنات شادیبخش
باشد، حسناتی که فرشتگان از اعمال ما نوشتهاند و هنگامی که زندگی ما پایان
میگیرد و دوران عمر ما سپری میشود و دعوت تو را که ناگزیر از اجابتیم،
آماده پذیرش باشیم و آخرین چیزی را که فرشتگان کاتب مینویسند توبه قبول
شده باشد دیگر پس از آن ما گناه و معصیتی مرتکب نشویم و در حضور مردم در
روز محشر و روزی که بندگانت از اخبار و احوال یکدیگر با خبر میشوند آبروی
ما را مبر و رسوایمان مکن زیرا که توبه درخواست کنندگان مهربانی و به فریاد
منادیانت پاسخ میدهی...» امام علیهالسلام در پیشگاه خدا با تضرع و زاری
درخواست میکند تا دل و زبان و تمام اعضا و جوارح او را در ذکر و عبادت
خودش مسخر کند و به کار گیرد و محور نهایی از زندگی او را توبه خالص
پذیرفته شده، قرار دهد.
پی نوشت ها:
[1] دعوات قطب راوندی: ص 49، خطی.
منبع: تحلیلی از زندگانی امام سجاد (جلد 2)؛ باقر شریف قرشی؛ ترجمه محمد رضا عطائی؛ کنگره جهانی حضرت رضا علیه السلام 1372.
